استاد محمود جوادی­پور آثاری بسیار متعدد و متنوعی برای هنر معاصر ما بیادگار گذاشته است. او در طول سال­ها فعالیت هنری به عنوان نقاشی حرفه ای و علاقه مند به عرصه گرافیک، هیچگاه از فعالیت باز نایستاد. جوادی پور در طول هفتاد سال فعالیت، هنرمندی به تمام معنی پرکار بوده است. سالها تلاش در زمینه های مختلف هنرهای تجسمی: طراحی، نقاشی، گرافیک و تصویرسازی، نشانۀ فعالیت مردی است که با تمام توان در زندگی حرفه ای خود کوشیده است. او در دورانی پا به عرصه فعالیت حرفه ای گذاشت که زمانه عسرت هنر و هنرهای تجسمی در ایران بود. در آن سالها دانشکده تازه تاسیس هنرهای زیبا تنها مرکز آموزشی هنر در کشور محسوب می شد؛ فضای فعالیت تجسمی بسیار محدود و کم تحرک، شناخت از تحولات هنر در جهان نقاشی نارسا و جدال میان کهنه و نو در آغاز راه خویش بود. هنرمندان جوانِ این دوران همه توان خود را برای گذار به نقاشی نوگرا فراهم آوردند. بر همین اساس استاد پس از فراغت از تحصیل، در چاپخانه بانک ملی به کار مشغول شد و اولین تجربه کارهای گرافیکی اش را در آنجا بکار گرفت. پس از آن در سال 1328 «کاشانه هنرهای زیبا» یا «گالری آپادانا» را به اتفاق دوستانی همچون احمد اسفندیاری بنیان نهاد. در این کاشانه آنها علاوه بر برگزاری نمایشگاه هایی از آثار خود و سایر فارغ التحصیلان دانشکده همچون جلیل ضیاءپور، جواد حمیدی و حسین کاظمی، جلسات سخنرانی، بحث و بررسی برای شناخت مکاتب هنر مدرن و عمومی کردن هنر نو را راه اندازی می کنند و با دامن زدن به نقد و بررسی آثار هنری سعی می کنند فضای مناسبی را برای فعالیت هنرمندان نوگرا در تهران فراهم آورند. جوادی پور پس از گذراندن دوره های تکمیلی در آکادمی هنرهای زیبای مونیخ، سرانجام در سال 1332 به عضویت هیات علمی دانشکده هنرهای زیبا در می آید و فعالیت خود را به عنوان یک هنرمند و استاد دانشکده هنرهای زیبا توسعه می دهد و به خلق آثار متنوعی به ویژه در زمینۀ هنر گرافیک می پردازد؛ طراحی تمبر، اوراق قرضه، نشان، اعلان، تصویر سازی و طراحی روی جلد کتاب فعالیت هایی است که وی را علاوه بر پیشتاز بودن در نقاش نوگرای ایران، به عنوان یک پیش کسوت در عرصه گرافیک معاصر ایران نیز معرفی می کند.

در خصوص آثار نقاشی استاد، آنچه بیش از همه در کارهای او به چشم می خورد، تلفیق نگاه نو با مضامین، رنگ ها، و حال و هوای هنر و نقاشی ایرانی است. اصولاً در آثار قریب به اتفاق هنرمندان هم نسل جوادی پور که اولین فارغ التحصیلان دانشکده هنرهای زیبا نیز بودند، توجه به سنت های هنر ملی و بومی ایران کاملاً ملموس است. گرایش به زبان و بیانی ایرانی و جستجوی هویتی بومی در آثار جوادی پور و هم نسلانش، نشان از روحیه ملی، هویت جویی و دل سپردگی آنها به هنر و فرهنگ ایرانی است و همین زمینه است که سرانجام در دهۀ 1340 منجر به شکل گیری جنبشی ایرانی در میان نقاشان مدرنیست کشور می شود. آثار تصویرسازی استاد جوادی پور هم از نظر فضاسازی و هم ازلحاظ به کارگرفتن رنگ و خط به طور قابل توجهی ملهم از نقاشی قدیم ایرانی است. اگرچه او در برخی از تصویرسازی ها از تکنیک گراوور استفاده نموده، اما به خوبی توانسته است آنها را با آنچه از نقاشی ایرانی به عاریت گرفته، پیوند دهد. در این قسم آثار هم توفیق استاد را در استفاده از ویژگی های هنر بومی می توان دریافت و هم ظرفیت های نقاشی قدیم ایرانی را در همراه شدن با تصویرسازی جدید. آثار نقاشی جوادی پور اما سیر شگفت انگیزی دارد. او دوره های تجربه گری بسیاری را پشت سر گذاشته است، و مگر نه اینکه هنر نوگرا تحولات و تنوع و خلاقیت را عموماً در تجربه گری آموخته و نشان داده است؟ بنابراین جوهره مشترکی که آثار نقاشی استاد را در طول هفتادسال گذشته به یکدیگر مرتبط می سازد، تجربه گری و در عین حال تلاش برای حفظ مواریث هنر ایرانی در رنگ پردازی، به کارگیری نقوش و فضاسازی است. هنر استاد، هنری است که به تدریج نضج یافته و به عمق و غنا رسیده است. این پختگی به ویژه در آثار مربوط به بیست، سی سال اخیر به نقاشی او شخصیتی ممتاز بخشیده است. در طی این سالها جوادی پور به آرامشی شورانگیز در منظره پردازی و باز آفرینی فضاهای مورد نظرخود دست یافته است. آثار جوادی پور از ما می خواهند که پیچیدگی ها و قید و بندهای زندگی روزمره و فریبندگی دودگرفته شهرهای پرازدحام را رها کرده و با لعاب های آبی رنگ مینایی همراه شویم. در برخی منظره های استاد، از جمله چشمه علاء فضایی به تمام معنی ایرانی دیده می شود که نور زندگی سنتی و دلخوشی های خانوادگی در آن باز تابیده و ما را به یاد طبیعت سازی در نگاره های مکتب تبریز و شیراز عهد صفوی می اندازد. برخی آثار نیز روایتگر مناظر روستایی و رازهای معنوی زندگی ساده و صمیمی مردم هستند، همچنانکه در بعضی دیگر از آثار استاد، نگاهی افسونگرانه به شعر و مفاهیم عمیق  زندگی و هستی شکل گرفته و کوزه ها، لعاب ها، سفال ها، آجرهای قرمز و طاقهای تکرار شونده ما را به سوالهای همیشگی و پاسخهای ناتمام، به سرزمین حکمای شرقی، به اساطیر و فضاهای افسانه ای دعوت می کنند و با صد زبان خاموش به تأمل در بودن، شدن و رفتن فرا می خوانند:

جامی است که عقل آفرین می زندش    صد بوسه ز مهر بر جبین می زندش

این کوزه گر دهر چنین جام لطیف    می سازد و باز بر زمین می زندش

(دکتر عبدالمجید حسینی راد، بخشی از مقدمۀ کتاب راز مشتاقان، مروری بر زندگی و آثار استاد محمود جوادی پور، انتشارات فرهنگستان هنر، 1383)